Geneza powstawania zdjęć sferycznych

Biorąc pod uwagę obecny poziom techniki, montaż cyfrowy obrazów panoramicznych może być również stosowany przy tworzeniu dokumentacji obiektów zabytkowych. Dzięki takiemu zapotrzebowaniu, wiele firm programistycznych, stworzyło aplikacje, które ułatwiają obróbkę i łączenie takich zdjęć.

Technologia tworzenia oraz zastosowanie zdjęć sferycznych

Prawdą jest, że łączenie poszczególnych zdjęć w panoramę można wykonać, w prawie każdym programie służącym do obróbki obrazów bitowych, ale aby uzyskać profesjonalne zdjęcia sferyczne obiektów kulturalnych, lub zabytkowych, konieczne staje się użycie wyspecjalizowanych programów komputerowych. Z jednej strony umożliwiają one lepszą kontrolę, a z drugiej strony większą automatyzację niektórych czynności, przy łączeniu poszczególnych zdjęć. Istotna jest również wysoka zdolność danego programu do usuwania specyficznych zniekształceń obrazu, na przykład powstałych w wyniku dystorsji obiektywu, czyli wady polegającej na nieprawidłowym powiększeniu obrazu, w stosunku do jego odległości. Zdjęcie sferyczne można opracować bezpośrednio z obrazów fotograficznych, otrzymując rzut środkowy na płaszczyznę, lub w wyniku różniczkowego przetwarzania zdjęć, sporządzając obrazy w rzucie środkowym na powierzchnię drugiego stopnia. Powierzchnie drugiego stopnia można podzielić na rozwijalną i nierozwijalną. Powierzchnia rozwijalna to przestrzeń którą można przekształcić w taki sposób, że każda krzywa należąca do tej przestrzeni staje się krzywą płaską tej samej długości.

Są to powierzchnie walcowe (stożkowe, cylindryczne) oraz powierzchnie prostokreślne i zatoczone ruchem prostej poruszającej się po krzywej. Pozostałe powierzchnie, w tym także sferyczne, należą do powierzchni nierozwijalnych, które można zaliczyć do powierzchni elementarnych wpisanych do poszczególnych części obrazu.